ارائه الگویی جهت برنامه ریزی و مکانیابی اسکان موقت پس از زلزله مطالعه موردی : منطقه شش شهر شیراز

همه ساله در نقاط مختلف کره زمین، افراد زیادی بر اثر وقوع سوانح طبیعی نظیر زلزله و سیل جان و کاشانه ی خود را از دست می دهند. افراد بی خانمان به داشتن محلی برای زندگی موقت تا زمانی که سکونتگاههای دیگری به دست بیاورند نیازمند هستند. تأمین مکان های مناسب برای استقرار مراکز امداد رسانی پس از وقوع زلزله و اسکان آوارگان یکی از موارد مهم در برنامه ریزی و مدیریت بحران است. در این پژوهش منطقه شش شهرداری شیراز با توجه به استعداد لرزه خیزی بالا به عنوان الگوی تهیه پایگاه داده ی مکانی به منظور مکان یابی محل های استقرار موقت جمعیت های آسیب دیده ناشی از زلزله احتمالی انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفته است. بر این اساس برای ارزیابی مسیله و آزمون فرضیه های تحقیق، در چارچوب روش تحقیق توصیفی-تحلیلی، ابتدا مدل مفهومی طراحی و کلیه لایه های داده های مورد نیاز برای ایجاد پایگاه داده های مکانی اعم از لایه های تأسیسات و تجهیزات شهری، شریانهای حیاتی و همچنین ویژگی ها و خصوصیات طبیعی منطقه جمع آوری گردیدند سپس با استفاده از امکانات سامانه اطلاعات جغرافیایی و مدل های تصمیم گیری چند معیاره تلفیق و تجزیه و تحلیل اطلاعات طی دو مرحله اصلی صورت گرفت. بدین منظور در مرحله اول با استفاده از مدل ahp و اکستنشن spatial analyst نرم افزار arc gis مکانهای مستعد جهت اسکان موقت شناسایی و در مرحله دوم این مکان های گزینش شده توسط مدل topsis رتبه بندی گردیده اند. نتایج نشان داد معیارهای دسترسی و خصوصیات مکانی موجود در بین سایر معیارها و استانداردهای مکان یابی مناطق مناسب جهت اسکان موقت آسیب دیدگان از اهمیت بیشتری برخوردار است لذا فرضیه اول که عامل دسترسی را مهمترین عامل مکان یابی مراکز اسکان موقت می داند ، رد می گردد. علاوه بر این بهترین مکان ها جهت اجرای عملیات اسکان موقت فضاهای باز خصوصا پارک ها و زمین های بایر این منطقه شهری می باشد. بنابراین فرضیه دوم مورد تأیید قرار می گیرد.